OP DE TAST
Daar duikt ze,
in haar duistere poel
van dat wat
niet te zeggen valt.
Gravend, het pinnend
in een vak of hok
van innerlijk leed.
Begrijp je ? vraagt ze
van dat wat
niet te grijpen valt.
Ik wil het loslaten, zegt ze
dat wat geluidloos
brult en schreeuwt.
Kan je het dan eerst toelaten ? vraag ik
van dat wat zich
onbegrepen voelt.
Je kan niets loslaten
wat niet eerst vastgepakt werd.
Zo, zachtjes, roerend
in die ijskoude poel.
Daar gaan we dan, samen, naar het voelbare. Op de tast.