Ze weet niet of ze het nog langer kan, dat samen-verhaal met hem.
Kwetsing, onmacht vult de ruimte, klampt zich vast aan de oude wonde.
"Er is te veel gebeurd," zegt ze, proevend van de bitterheid in wrok.
En dat ze nu eindelijk eens wil gezien worden, zonder inspanning gehoord worden, zonder herhaling gesteund worden, zonder vraag.
"Maar ik zie hem graag," zegt ze als ze de liefde toestemming geeft.
Samen voelen, proeven, beluisteren we verder, die pijn, die liefde.
Zonder oordeel of het geoorloofd noch gerechtvaardigd is. Zonder verwachting van verandering of oplossing.
Samen delen we dit een intiem moment met dat wat is.
Helderheid verschijnt langzaam met de stem van die liefde, voor hem, voor haar.
"Ik weet het nu," zegt ze. "De liefde betekent meer voor mij dan de wrok."
Wat als we allemaal wat meer kiezen voor die stem, die van de liefde ?