Mijn allereerste gedicht, in een zoektocht naar mij
Hoe is het als je kennis maakt met die verborgen krachten in jezelf ? Kan, durf, wil je die bevrijden ? Of is het veiliger in het oude vertrouwde ingehoudene ?
Het opgeven van de strijd, het lijden niet langer angstvallig uitsluiten, de pijn in de ogen kijken, een queeste van moed!
Ken je al die deuntjes al ? En wat als je nu eens zou luisteren ?
Opgeschreven ‘s morgens, net na het ontwaken, ergens in een schemerzone…
‘Zielsverwezenlijking’ … een innerlijke zoektocht … een innerlijke vondst …
Op zoek naar ‘the flow’…’gewoon’ volgen zeggen ze… maar hoe ‘ongewoon’ is dat wel niet !
Alles wat je zegt er werkelijk toe doet? Als elk woord echt telt ?
Wat heerlijk om jezelf, jou en zelf, te vinden!
Soms durf je gewoon niet hopen, durf je het geluk niet aankijken…
Ken je dat ook, dat je ineens iets ‘weet’ zonder dat je het ontstaan ervan kan definiëren ?
Welke kleur is dat eigenlijk ‘vertrouwen’ ? En de strijd om ze te behouden ?
Een gedicht geschreven als strohalm na een duister moment.
Wat laten we ons toch vaak in de weg staan door schuld en schaamte!
Zo simpel en vaak zo moeilijk tegelijkertijd!
Een ode aan de kern van Mij, wie ik in wezen ben.
Leven in overgave en met moed jouw weg bewandelen.
